Rozdział. 9

  Otwierając oczy pomyślałam „Jestem w niebie”. Otaczała mnie biel. Nagle pochyliłam się nade mną jakaś postać w blond włosach i białym stroju.

- Anioł ? – Szepnęłam marszcząc brwi.

- Niee .. Może i pomagam ludziom, ale aniołem to ja nie jestem. – Zaśmiała się lekarka. – Poczucie humoru ci dopisuje, Alexis. Czyli wracasz do zdrowia. – Uśmiechnęła się miło.

- Tak. Powoli zaczynam wracać do rzeczywistości. – Robiłam dobrą minę, jednak czułam jakby ktoś mi odciął dostęp do powietrza.

- To dobrze. Na korytarzu czekają pewni mili panowie, którzy martwią się o ciebie. Nie przespali nocy czekając, aż się obudzisz. Tylko pozazdrościć takich przyjaciół. Może ich wpuszczę, co ?

- Tak. Dziękuję. – Zamiast uśmiechu wyszedł mi raczej grymas.

Lekarka wychyliła głowę za drzwi i już po chwili do pokoju wpadli chłopaki. Zaśmiałam się w duchu widząc, jak jeden przez drugiego przepychają się przez próg. W końcu stanęli przy moim łóżku. Za nimi szła przewracając oczami Lizzie. Przepchnęła się marudzących Zayna i Liama. Stanęła koło mnie ściskając lekko rękę.

- Cieszę się, że się obudziłaś. – powiedziała. Miałam wobec niej ogromne poczucie winy. Miałyśmy iść razem na zakupy. Zamiast wspólnie odwiedzać centrum handlowe, ona odwiedza mnie w szpitalu.

- Przepraszam, że pokrzyżowałam nam plany.

- Przestań ! Przecież to nie twoja wina. Pójdziemy kiedy indziej. – Uspokoiła mnie.  Uśmiechnęłam się.  Próbowałam usiąść, ale uniemożliwiły mi to okolice klatki piersiowej, które przy każdym ruchu. Łapiąc się za niego z głośnym jękiem opadłam na poduszki.

- Nie powinnaś się ruszać ! – Przeraził się Harry.

- Spokojnie, nic mi nie jest.

- Nie będzie, jak zjesz ten pyszny posiłek, który ci przyniosłem ! –Krzyknął Zayn. Na wzmiankę o jedzeniu pomyślałam o Niallu. Nie ma go z chłopakami. Pewnie nic nie wiem, a ja nie chcę poruszać tego tematu. Na razie.

- Dzięki, Zayn. Ale nie jestem głodna. – Powiodłam wzrokiem po przyjaciołach. – Gdzie Louis ?

- Tutaj .. – Odezwał się słaby głos za ich pleców. Harry i Liam spojrzeli na siebie niepewnie. W końcu się rozstąpili. Louis stanął naprzeciwko mnie. Widok, jaki zobaczyłam .. Nie powiem, zdziwił mnie. Z jego łuku brwiowego strumyczkiem wpływała krew, tak samo, jak z przeciętej wargi. Pod prawym okiem rozwijał się siniak. Zauważyłam też, że podchodząc do mnie lekko utykał.

- Co się stało ? – Spytałam głucho.

- To .. Nic takiego. – Nerwowo pocierał kark unikając mojego wzroku.

- Jak to nic ?! Stoisz tu, jak po jakimś napadzie i mówisz, że nic się nie stało ?! – Zaczęłam się na niego wydzierać. Jestem wściekła. – Masz mi powiedzieć, czemu tak wyglądasz ! – Zażądałam.

- Ja .. Nie .. – Nie był chętny do wyjawienia powodu.

- Gadaj ! – Nie zważając na ból w klatce piersiowej podniosłam się przy okazji krzywiąc się z bólu.

- Nie wstawaj, proszę. Powiem ci.

- Okej. – Mruknęłam. Z ulgą położyłam się na poduszki.

- A więc .. Gdy zadzwoniłaś, że ktoś jest w domu przeraziłem się. I wściekłem. Nic nikomu nie powiedziałem tylko pojechałem do ciebie. Ale ty już leżałaś u podnóża schodów. Sam zawiozłem cię do szpitala. Wzięli cię na operacje i badania. Dopiero wtedy zadzwoniłem po chłopaków i Lizzie. – Zerknął na przyjaciół. Oni patrzyli na niego, co chwila spoglądając na mnie. – Gdy przyjechali nadal siedziałem pod salą operacyjną.

- Płakałeś. – Powiedział cicho Harry. Reszta tylko w milczeniu pokiwała głowami.

- Tak. Lekarz powiedział, że masz poważne obrażenia, Alex. Ja .. Po prostu .. Bałem się o ciebie.

- Gdzie wyszedłeś ? – Spytał Liam. Czuję, że to wyjaśni sprawę jego siniaków.

- Poszedłem szukać Nicka. – Patrzył mi w oczy. Odmalowało się w nich niedowierzanie.

- Nicka ..? – Wykrztusiłam. Myślałam, że się przesłyszałam.

- Tak. Znalazłem go w parku. Siedział tam, jak gdyby nigdy nic. Zacząłem go oskarżać. Nie spodziewałem się tego, ale .. Zadziwił się. Kłóciliśmy się i pobiliśmy. W końcu powiedział, ze to nie on cię zepchnął. Że ma inne zajęcia. Ale i tak mu nie wierzę, że odpuścił. Wtedy wróciłem do szpitala. Leżałaś już na Sali. Oto cała historia. – Zakończył. Spojrzałam na niego wielkimi oczami, które powoli zwężyły się w szparki.

- Ty idioto ! – Wrzasnęłam na tyle głośno na ile pozwalały mi siły. – Po co tam poszedłeś ?! Nie mogłeś siedzieć przed tą salą ? Ale nie ! Ty idziesz do niego, bijesz się, wracasz i myślisz, że co ? Dam ci buziaka na pocieszenie ?! Jeśli tak to się grubo mylisz. Boże .. – Osłabłam i głęboko odetchnęłam. Louis stał ze skruszoną miną. – Nick to jedynie mój problem.  – Skończyłam monolog. Louis chciał coś powiedzieć, jednak zrezygnował.

- Ałł .. Czemu, do cholery nie mogę oddychać ?! – Z trudem łapałam powietrze.

- Masz złamane 4 żebra. Jedno otarło się o płuco. Musiałaś przejść operację. – Oznajmił Liam.

- To .. Coś poważnego ?

- Nie wiemy. Zapytamy lekarzy. Spokojnie, wszystko będzie dobrze.

  Moją głowę zaprzątały, jednak myśli sprawy mojej nagłej wizyty w szpitalu. Przestałam się, jednak już tym zamartwiać. Rozmawiałam z Louisem, Lizzie .. Spokój zakłócił dźwięk komórki siedzącej obok mnie Lizzie. Przerwała naszą rozmowę o pobliskim butiku. Gdy skończyła powiedziała, że przyjdzie za pół godziny. Po chwili wyszedł również Liam mówiąc o umówionej randce z Danielle. Wkrótce w Sali zostaliśmy tylko ja, Louis i Harry.

- To co, Harry ? Kiedy randka z kolejną zdobyczą ? – Zagaił Lou. Nie podoba mi się słowo „zdobycz”. Jakby to były jakieś łowy.

- Żadna zdobycz. Ja .. Poznałem kogoś. – Oznajmił Hazza. Obdarzył mnie przelotnym spojrzeniem. Miałam zareagował na te słowa jakoś specjalnie ..?

- Uuu .. Skoro tak się sprawa przedstawia .. Czyli co ? Będziesz z nią dłużej niż tydzień ?

- Tak. Mam taką nadzieję. Tylko jest jedno, ale .. – Przerwał Harry. Cały czas zerkał na mnie. Zaniepokoiło mnie to spojrzenie.

- Jakie ? – Zapytał Lou. Ale Hazza, jakby go nie zauważał.

- Ona jest z innym. – Powiedział sucho. – Uważa mnie za przyjaciela. Tylko. – Jego spojrzenie przewiercało mnie od środka. Pokazywało prawdę, którą loczek chciał mi pokazać.

- Ouu .. To krucho, stary. Bardzo ci na niej zależy ?

- Wiesz, Louis .. To poważna sprawa. – Mówił dalej, ale ja już go nie słuchałam. W mojej głowie narodziły się pierwsze przebłyski zrozumienia. Przecież .. On mówi o mnie. To ja jestem tą dziewczyną. O boże .. Harry się we mnie zakochał. Moje rozmyślania przerwały drzwi, które skrzypnięciem zaalarmowały wejście gościa. To była Lizzie.

- Hej. Przeszkadzam ? – Spytała na widok chłopaków siedzących po moich dwóch stronach.

- Nie. Pewnie, że nie. – Zerknęłam jeszcze na Harrego. On był, jednak całkowicie pochłonięty osóbką nieśmiało zaglądającą przez drzwi.

- A kto to ? – Harry wstał i zbliżył się do małej, rudowłosej dziewczynki.  

                                                                                   

Ona wyskoczyła, rozczapierzyła rączki i pokazała ząbki.

- Rau ! Jestem potworem i zaraz cię zjem ! – Rzuciła się na Harrego.  Ten ze śmiechem złapał ją na ręce i podniósł nad głowę. Mała emanowała radością. Była bardzo ufna.

- Sophie. – Skarciła ją Lizzie, gdy ta nie chciała puścić Hazzy. Niechętnie pozwoliła postawić się na ziemi.

- Jesteś Sophie, tak ? – Zagadywał ją loczek. W tym czasie Lizzie usiadła obok mnie. Razem wysłałyśmy Louisa po jakieś jedzenie. Wyszedł mrucząc pod nosem, że nie jest chłopcem na posyłki.

- Tak. Sophie Hope Meear. Jestem niezwykle szczęśliwa, że mogłam cię poznać. – Przedstawiła się. Harry uśmiechnął się i pochylił nad nią.

- Jestem Harry. Harry Styles. Mi również jest miło. – po dżentelmeńsku ucałował jej dłoń. Sophie rozśmiała się i uczepiła się jego nogi. Wlokąc się doszedł do krzesła w rogu i usiadł.

- Soph, zachowuj się, proszę. – Powiedziała Lizzie.

- Ale co ja zrobiłam ? – Spytała niewinnie. Przytuliła się do Harrego i zaczęła bawić jego lokami.

- Dobrze. Ja już nic nie mówię. To prawdziwy diabeł. – Powiedziała do mnie. – Czasami zastanawiam się skąd ona pochodzi. No, ale to moja siostra. Nie mogła przyleciec z daleka. 

- Powiedzieć ci coś ? – Spytała Sophie Harrego. Gdy ten pokiwał się uśmiechnęła się pokazując szereg białych ząbków. – Wygląd mam po aniołku, a charakter po diabełku. – W sali zabrzmiał jej dziecięcy, dźwięczny śmiech.

- To naprawdę ciekawe. A poznałaś Alexis ?

- Kogo ? – Zaczęła się rozglądać. Jej turkusowe oczy zauważyły mnie. Chwilę później byłam ściskana przez tę małą istotkę. W końcu oderwała się i mogłam znów oddychać. Ból w klatce piersiowej wzmocnił się, jednak nie zwróciłam na niego uwagi. Po godzinie Sophie zasnęła u Hazzy na kolanach. Byliśmy najedzeni, ponieważ Louis przyniósł to długo oczekiwane jedzenie.

- My już idziemy. – Lizzie wstała i wzięła śpiącą Sophie na ręce.

- Odprowadzę was. – Zaoferował się Harry. Odebrał dziewczynkę od rudowłosej i wyszedł z Sali.

- Pa. Do jutra. – Rzucili jeszcze i znikli poza naszym wzrokiem.  Chciałam porozmawiać z loczkiem. Niestety, nie zdążyłam. Załatwię to jutro.

- Ja też się będę zbierać, kotku. – Louis wstał. – Wpadnę jutro po próbie, okej ?

- Okej. – Pocałowałam go na pożegnanie. On, jednak przedłużył go o parę .. Paręnaście minut.

- Kocham cię. – Powiedział, a ja poczułam, jak się rumienię.

- Ja ciebie też, Louis.

- Przyjdę jutro. Obiecuję.

- Będę czekać. – Patrzyłam, jak wychodzi. Wyłączyłam światło i próbowałam zasnąć.

 
Usłyszałam kłótnię zza drzwiami. Przetarłam zaspane oczy. Skupiłam się na dyskusji.

- Czas odwiedzin minął. – Usłyszałam kobiecy głos mojej lekarki.

- Ale ja muszę ją zobaczyć. – Tym razem odezwał się męski głos. Wydawał mi się znajomy, ale nie mogę sobie przypomnieć skąd go znam.

- Przykro mi .. To zakazane. Pacjentka musi odpoczywać. Nie może pan wejść.

- Nawet, jeśli jestem z rodziny ? – Zmrużyłam oczy i nasłuchiwałam.

- Jak bliskiej ?

- Jestem jej ojcem. – Na dźwięk tego słowa poczułam, jak sztywnieje. „To niemożliwe”  - Pomyślałam widząc znajomą sylwetkę ojca stojącą w drzwiach.

                                                                              

                                                                        __________

Dość długo już nie pisałam, więc poczułam się zobowiązana cos nabazgrać .. ; -p Gdyby jeszcze pisała dla kogoś kto to czyta .. Byłabym w niebie ^^ Oczywiście nie uwzględniam Horanka, który zawsze komentuje i mnie wspiera :* No dobra .. Czy tylko ja zauważyłam, że robię z tego jakąś telenowelę typu Moda na sukces ( ale nie tak długą :-p) Jakoś tak mi wyszedł badziewnie ten rozdział. A zwłaszcza .. Nie dobra wszystko mi nie wyszło. ; / Przepraszam postaram się naprawić to w kolejnym rozdziale Buziaczki Paa :*